Da se razumijemo, sama ceremonija dodjele nagrade Oskar nešto je u čemu istinski uživam. Imam tu malu tradiciju da ostajem budna (ili barem pokušam najduže što mogu, ako ćemo biti potpuno iskreni), ispunjavam ankete o potencijalnim dobitnicima u svakoj kategoriji na stranici oscar.go.com (kad smo već kod toga, ove godine nas čeka nešto drugačiji format ove igrice), podijelim koji tvit ili komentarišem s nekim ko je takođe odlučio da ostane budan i prati program. Samim tim, period pred ovaj kraj februara uglavnom je ispunjen gledanjem nominovanih filmova. Čim se nominacije objave, fino odem na pomenutu stranicu, odštampam spisak i polako krenem s gledanjem i križanjem svega pogledanog (realno, osjećaj križanja nečega što ste obavili fenomenalan je u svakom kontekstu). Ni Oskar 2019. nije bio ništa drugačiji.
Ova godina bila mi je nagora do sada kad je riječ o tome. Valjda se nakupilo posla i raznoraznih obaveza, tako da se samo gledanje filmova manje-više svelo na one koji su nominovani u kategoriji Best Picture (a i tu su mi dva ostala za ovaj posljednji dan). No, palo mi je na pamet da možda ne bi bilo loše posvetiti jedan post upravo tim filmovima, predstaviti ih u nekim najkraćim crtama, ukazati na one njihove aspekte koji su mi se učinili fenomenalnim, ali i na one koji možda mogu biti shvaćeni kao manjkavosti. Uglavnom, da ne dužim, evo kratkog pregleda nominovanih filmova i utisaka o njima. Redoslijed je određen vremenom kada sam filmove gledala, ne kvalitetom ili nekim drugim posebnim kriterijumom.
Black Panther
Ovo je bio prvi film iz kategorije Best Picture koji sam pogledala, nekad sredinom godine, ako se ne varam. To navodim jer će i ovaj kratki pregled biti određen tom vremenskom distancom, ali i nepostojanjem neke želje da film opet pogledam. Naime, riječ je o filmu čija se radnja odigrava na relaciji SAD–Vakanda (imaginarna afrička zemlja, naizgled zaostala i siromašna, a u stvari tehnološki veoma razvijena). Za scenario i režiju zaslužan je Rajan Kugler, a glavne uloge igraju Čedvik Bouzman, Lupita Njongo, Martin Friman, Majkl B. Džordan. Osnovi sukob u filmu baziran je na borbi za presto, ali i na sukobu civilizacija i različitih svjetova. A što se tiče utiska koji sam stekla nakon gledanja filma, daleko od toga da je riječ o filmu koji me je oduševio. Da ne dođe do zabune, ja nemam ništa protiv superherojskih filmova i toga da se i žanrovski filmovi nađu među nominovanima, ali valjda bi to trebalo da se desi u situacijama kada su oni remek-djelo žanra kojem pripadaju, nešto posebno, nešto što dodaje neku novu crtu i kvalitet cjelokupnom žanru, unapređuje ga i u određenoj mjeri transformiše. Plašim se da to s ovim filmom nije bio slučaj.
Roma
Sljedeći film koji sam pogledala bio je Roma, za čiji je scenario i režiju (ali i produkciju, montažu i fotografiju, ukratko: gotovo sve) zaslužan Alfonso Kuaron. U osnovi leži priča koja treba da nam približi život u naselju Kolonija Roma u Meksiko Sitiju, i to preko likova koji čine jedno domaćinstvo, tačnije preko jedne meksičke porodice i služavki koje rade kod njih. Događaji na pojedinačnom planu, oni koji su od važnosti za likove kao pojedince, tako se prepliću s nekim krupnijim društvenim promjenama i dešavanjima, ali akcenat ostaje na onim prvim, oni su tu od ključne važnosti, oni nose cijelu priču. Mnogi su ovom filmu pripisivali nedostatke u vidu sporosti, dosade, izostanka nekih velikih dešavanja, ali činjenica je da film koji nudi jednu zaokruženu i divno konstruisanu sliku života, sa svim njegovim sitnim radostima i ljepotama, preprekama, strahovima, poteškoćama, banalnostima, ludostima, apsurdima, raznim kontekstualnim uslovljenostima, ne mora biti (a i sam život po sebi najčešće nije) određen nekim velikim događajem ili stalnim prevratima i previranjima. Ljepota ovog filma i jeste u nizanju sitnica koje se međusobno nadovezuju i uklapaju u jednu krasnu sliku života, koliko god on mogao biti divan i užasan, težak i lagodan istovremeno.
A Star Is Born
Evo još jednog filma koji je izazvao dosta reakcija. U najmanju ruku. Glavne uloge igraju Lejdi Gada i Bredli Kuper, koji potpisuje i režiju i scenario. Riječ je o jednoj muzičkoj romantičnoj drami koja pristojno funkcioniše u okvirima svog žanra. Da, film tragičnošću svoje priče lako izaziva emocije i dopire do gledalaca, dirljivost je osobina koja mu se svakako može pripisati, ali tu istu priču prati i niz nekakvih manjkavosti, patetike, nepotrebnih ili nedovoljno razraženih elemenata. Ako ništa, muzika je prilično zarazna.
Bohemian Rhapsody
Još jedan muzičko-filmski spoj, ovaj u režiji Brajana Singera, gdje je glavnu ulogu dobio Rami Malek. Film nudi priču o grupi Kvin, o njihovom nastanku, razvoju i radu sve do nastupa na Live Aidu 1985. godine. Film je prilično zanimljivo urađen i drži pažnju, barem u mom slučaju, ali glavni problem koji sam ja imala s njim tiče se njegove koncepcije. Naime, ovo je načelno film o grupi Kvin, ali je u suštini postao film o Frediju, a ako je već postao film o Frediju, voljela bih da smo dobili malo više o njemu, malo detaljniji i razrađeniji razvoj lika, nešto više o njegovom procesu stvaranja, ali i nešto više o Frediju izvan Kvina. A ako ćemo se držati toga da je film o grupi, onda hajde da se posvetimo više svim članovima i njihovim stvaralačkim procesima. Ovako smo dobili nešto na sredini, neku vrstu kompromisa, vjerovatno zasnovanu na očekivanjima publike. To je negdje jedina moja zamjerka. A što se tiče Ramija Maleka, kojeg su kritikovali da je napravio karikaturu od Fredija, meni je bilo prilično zanimljivo gledati njegovu interpretaciju. Sve u svemu, zaista krasan film, samo meni malo nedefinisan koncept.
Green Book
Ovo mi je miljenik među filmovima, ne zato što je realno najbolji, umjetnički najkvalitetniji ili najgenijalniji, ali svakako odiše toplinom, ljudskošću i lako u vama izaziva osjećaj sreće i neke ispunjenosti pa ga zato i volite. Jedna divna priča o prijateljstvu koje se polako razvija između pijaniste i njegovog novoangažovanog šofera, po svemu drugačijim, ali prilično komplementarnim, priča zasnovana na susretu polariteta, na transformaciji koju kontakt oprečnosti donosi i unosi i u jednu i u drugu suprotstavljenu stranu. Nije ovo nikakva novina u filmovima, ni ovako široko postavljeno tematski ni konceptom, ali je priča koja se gledaocima nudi cjelovita, zanimljiva, dirljiva, upotpunjena fenomenalnim humorom, koji oćda nekada zna i da graniči s nekom banalnošću (opet, da li je ovo uopšte mana koja se humoru može i smije piripisati) nikad nije usiljen, a gluma zaista vrhunska.
The Favourite
Posljednje što sam pogledala jeste The Favourite, preludi film Jorgosa Lantimosa. Moja prva reakcija kad je film počeo bila je: bože, šta ja ovo uopšte ovdje gledam! Koliko god da je film čudan/čudnovat, činjenica jeste da se takva atmosfera namjerno gradi, pa tako dobijamo jedan potpuno drugačiji i autentičan uvid u istorijsku i biografsku tematiku koja je u podlozi priče. Ono što vidimo daleko je od neke dosadne klasične istoriografske/biografske drame i to je npr. ono što Black Panther nema (ili se barem meni čini da nema): unos nečeg autentičnog u postojeće žanrovske okvire. Da, bilo je teško uroniti u svijet filma, pogotovo jer ste sa svih strana imali faktore koji vas u tome ometaju, ali sama gluma, kostimografija, građenje gotovo košmarne atmosfere za koju imate utisak da stalno igra na ivici fantastike zaista su na visokom nivou.
Toliko za ovaj post. Ostaje mi da pogledam večeras još Vice i BlacKkKlansman, ali teško da će se neki moj generalni utisak promijeniti. Kao što spomenuh, Green Book mi je definitivno miljenik, s najljepšom pričom, The Favourite je ludo genijalan u samom pristupu i postupku, ali u kontekstu najboljeg i najkvalitetnijeg filma godine, filma u kojem se ističu i priča i postupak i cjelina koja iz te interakcije proizilazi, rekla bih da se, barem u mom slučaju, izdvojio film Roma.
Leave a Reply